Archief van
Categorie: Hier!

Strakke lijn

Strakke lijn

Het is weer een nieuw jaar en we zitten vol met goede voornemens. Bijzondere traditie eigenlijk. Het hele jaar kijken we naar ons leven, verzamelen alles wat ons niet zint en gaan we vanaf 1 januari ons leven veranderen. Klinkt mooi, maar waarom dan pas? Waarom niet tijdens de winter equinox of zomerwende? Ik blijf me er ieder jaar over verbazen en toch: Stiekem is het ook wel fijn.

Het hele jaar door denk je “Maandag, dan begin ik met gezond leven! Dan kan ik dit weekend nog even stevig afscheid nemen van drank en fastfood!”. Het wordt het maandag en met een stevige kater begin je aan de werkweek. Oh ja, je weet ergens nog wel dat je nu gezond gaat leven. Maandag en dinsdag lukt dat ook wel. Woensdag ben je in de supermarkt en knipogen de donuts naar je. Op donderdag is het een lange werkdag en zie je het niet zitten om de koken. Dus afhalen! Maar dan wel Sushi of roti, want dat is gezonder. Zaterdag is een heerlijke luie dag en dan is het pizza, patat en een biertje. Zondag ga je vieren dat je vanaf maandag gezond gaat leven. En toch verwacht je dat je leven na 1 januari ineens helemaal anders is.

Echte verandering van gedrag kost tijd, heel veel tijd. Af en toe is er wel een katalysator, waarmee we ineens een stap gaan maken. Dat kan iets medisch zijn, waarbij je een specifiek eetpatroon moet volgen, of een pandemie, waarbij je veel minder mag dan voorheen en waardoor je extra opstandig wordt. Of je bent gekozen, wordt raadslid of wethouder en mag ineens alles bepalen voor iedereen. Soms verandert het gedrag van iemand heel snel en dan sta je verbaasd aan de zijlijn te kijken. Je herkent iemand niet meer, bent verbaasd over de acties en opvattingen van die persoon en je hoort jezelf zeggen: “Vroeger was zij heel aardig hoor!” als iemand je er op een digitale verjaardag over aanspreekt.

Bij mij is het niet anders. Ik zie rationele mensen ineens hele irrationele meningen erop na houden. Ik verbaas me over dwarsheid van mensen met macht en de kortzichtigheid van de waan van de dag. En ik vraag me maar af waarom ik niet afval. Maar dat komt maandag wel weer, nu eerst even de lokale snackbar bellen. #iksteundelokaleondernemers

Patrick Deters, oprecht verbaasd over mensen, soms oprecht geïnteresseerd in mensen, in bezit van ongenuanceerde mening en sluimerende empathie. En een spiegel die werkt!

Helden

Helden

Helden!

In mijn wereld heb ik drie soorten helden. Mensen die mooie dingen doen en superhelden in een spandex pakje, met hun onderbroek aan de buitenkant en een cape om. En mijn vader, die heeft gewoon zijn eigen categorie.

Ik kan genieten van superhelden films. Veel spektakel, niet al te veel plot en visueel fantastisch. En ik kan me vreselijk vermaken met lezers van de superhelden strips. Heerlijk als er twee vrienden kibbelen over het schild van Captain America dat in het Marvel Cinematic Universe is gemaakt van Vibranium, een metaal wat alle trilling absorbeert. Die als dat schild dan in de film stuitert van boom naar rotsblok, langs drie slechteriken en weer terugkomt aan de arm van Captain America gezamenlijk uitroepen “En dat kan dus niet!”. Ik hartje Nerds!

Maar er zijn ook echte helden. Grote groepen die zich dit jaar uit de naad gewerkt hebben. Mensen in de zorg, verpleging, geneeskunde, handhaving, veiligheid en meer. Dat zijn mijn helden in het dagelijks leven. En dat zijn de mensen die we structureel de laatste jaren minder geld zijn gaan geven. Onder de druk van privatisering en moordcontracten met zorgverzekeringen hebben we deze helden in hun onderbroek laten staan. Maar nu is het duidelijk… minder geld naar bestuurslagen en meer geld naar de uitvoerders.

Dit jaar hebben we ook mooie helden leren kennen die opstonden voor hun naasten. Mensen die sponsorfietstochten hebben georganiseerd om geld in te zamelen voor het ziekenhuis waarin ze terecht kwamen nadat ze corona kregen. Mensen die bij anderen gratis voedsel of soep gingen brengen omdat deze mensen het nodig hadden. Of mensen die gewoon extra handjes aanboden in de zorg of bij teststraten. Allemaal echte helden.

En dus mijn vader! Hij is inmiddels ruim 8 jaar niet meer bij ons. Ik heb het hem misschien niet vaak genoeg gezegd, maar als ik nu aan hem terugdenk is hij mijn held. Hij werkte hard, zorgde goed voor mijn moeder en ons, stond voor anderen klaar, had een bulderende lach en kon van het leven genieten. Ondertussen maakte hij zich vaak zorgen, kon heel boos worden en had hij ook zijn eigen angsten. Toch was hij er voor ons en dierbaren. En ik heb hem vaak genoeg in zijn onderbroek zien staan…

Patrick Deters, grote bek tijdens de oudejaars, in bezit van cape en onderbroek en slecht ietsje minder aantrekkelijk in spandex. Tot tijdens de online Oudejaarsconference!

Schaamte!

Schaamte!

Zou een politicus zich schamen? Zomaar een vraag die mij ineens te binnenschoot terwijl ik liep te wandelen. Zou een politicus zich schamen? Kijk, politici zijn net mensen. Ze bewegen en gedragen zich menselijk. Als je ze prikt (niet zomaar doen (!), gewoon netjes toestemming vragen) dan bloeden ze rood, ze worden ook wel eens ziek en blijkbaar grijpen ze hun schoonmoeder stevig vast tijdens een trouwerij.

Maar zouden ze zich ook wel eens schamen? Want ja, ze zeggen regelmatig sorry, maar even later doen ze hetzelfde weer. Of dat nu het onteigenen van burgers is om je eigen project er doorheen te drukken of het bouwen van een steiger waar niemand op zit te wachten.

Want tot mijn verbazing las ik ineens dat het participatie traject mogelijk ging leiden (mogelijk moeten we dat toch met een lange ij schrijven) tot de bouw van de tulpensteiger. Bijzonder! Vorig jaar moest onze wethouder nog diep door het stof nadat de omwonenden zonder enige inspraak even een omgevingsvergunning voor hun kanis kregen. Maar er werd beterschap beloofd in twee etappes.

De eerste was een vergadering waarin werd aangegeven dat de bewoners mochten meepraten over hoogte, locatie, kleur en hoek. Maar uiteindelijk ging het plan van tafel en zou er een participatie traject starten waarin alles openlag voor de Braassemboulevard. Tijdens de eerste bijeenkomst mochten de geïnteresseerden allemaal ideeën aandragen. Naar alles werd geluisterd en op veel werd alvast commentaar gegeven. Maar oke… we mochten meepraten.

En er was een tweede avond waarin er plakkertjes geplakt mochten worden. Groene voor de bouwsels waar we verliefd op waren en rode voor de wangestalten (zoals de tulpensteiger). En in november was de derde bijeenkomst. En ineens was tulpensteiger terug op de kaart. En die ging nu als initiatief door de gemeente gekeurd worden. De slager die zijn eigen vlees keurt… wat een goed idee! Dus schamen politici zich wel eens?

En ja, ik schaam mij regelmatig hoor. Ik probeer bijvoorbeeld wat gezonder te leven, dus ben weer wat enthousiaster aan het wandelen. En ik zag dat Nordic Walking een goede workout is. Maar ik durf nog niet met de stokken over straat, want daar voel ik me te jong voor. Dus ik wandel met de stokken als het avond is en overdag loop ik zonder, maar doe wel alsof ik de stokken gebruik… Het ziet er raar uit, maar ik doe het toch, want ik schaam me een beetje! En vooruit, ik schaam me ook wel een beetje voor de politici.

Patrick Deters, grote bek tijdens de oudejaars, kleine bek in een confrontatie en een schijtlijster als het over Nordic Walking gaat. Tot tijdens de online Oudejaarsconference!

Influflux

Influflux

“May you live in interesting times!”. Een uitspraak in het Engels wat vrij vertaald betekent “Mag u in interessante tijden leven!”. Maar het is niet alleen een Engels uitspraak, het wordt ook toegeschreven aan een Chinese vloek. Want in interessante tijden gebeuren de hele tijd verrassingen en meestal negatief, terwijl een leven pas genoten kan worden in tijden van rust en bezinning.

Maar 2020 is wel zo’n interessante tijd gok ik. Je zal nu 10 jaar zijn. Wat vertel je straks aan je kleinkinderen? “Toen Opa jullie leeftijd was mocht hij wel met zijn vriendjes spelen, maar niet in de buurt van grote mensen komen. Want Opa, en zijn vriendjes, konden grote mensen ziek maken. Opa kon zijn eigen Opa niet knuffelen omdat die anders misschien dood kon gaan. Ja, dat was nog voordat mensen uitvonden hoe je van lichaam kon wisselen.

Nou ja, dat is niet helemaal waar, want in Opa’s tijd kon je veel vervangen. Gewrichten, ledematen, organen en zelfs oren, maar die moesten dan wel eerst op de rug van een muis gegroeid worden. Ja, dat was een rare tijd. Het enige wat ze nog niet over konden zetten waren hersenen. En dat was wel jammer, want er waren toen best veel mensen die een nieuw of werkend brein konden gebruiken.

In die tijd wilden mensen beroemd worden om het beroemd zijn. Ze zeiden of deden iets op het internet, in de krant of op tv. Maar ze waren nergens goed in. Raar, want de meeste mensen werden beroemd omdat ze heel goed waren in uitvinden, hele slimme dingen bedachten, ze waren heel erg grappig, ze konden goed sporten of ze zongen de sterren van de hemel. Dat waren de grote passies van die mensen! Als bijproduct werden ze beroemd. Maar ook die mensen die niets konden wilden dus heel graag beroemd worden.

Dat was raar, want toen werd het bijproduct belangrijker dan je passie. Hoe kan Opa dat uitleggen? Nou, een Engelse komediant Adam Bloom verwoordde dat heel mooi! Hij vertelde dat mensen eten om samen te genieten van een mooie maaltijd en om een heerlijk gevulde maag te hebben. En het bijproduct van eten is poep. En deze nieuwe beroemde mensen vonden het poepen dus belangrijker dan genieten van het eten. Die stakkers gunde je dus een nieuw brein. Dit waren influencers. En 2021 veranderde het WC in de Influflux! En daar gaat Opa nu even naar toe!”

Patrick Deters, kan weinig, wil veel, beïnvloed niemand, oprecht en eerlijk, maar met een naar randje. Rebels als het kan, braaf als het moet en heeft een heilig geloof in het Dunning-Kruger Effect .

 

Help! Red ons!

Help! Red ons!

We zakken af naar een dictatuur! En wij zijn de schapen die gedwee achter de politiek aan lopen! We moeten wakker worden! Tenminste, als ik sociale media moet geloven.

In de zomer heb ik een tiental voorstellingen mogen geven in het Ghoybos. Corona-proof uiteraard, waarbij de bezoekers 1,5 meter uit elkaar zaten en we rondom de voorstelling afstand hielden. Niet omdat dat de beste manier is om een verhaal te vertellen maar omdat deze rare tijd erom vraagt. Toen we in februari begonnen was het plan iedere avond voor 40 man te spelen in het amfitheater. Rekening houdend met de maatregelen speelden we nu voor zo’n 14 mensen per avond. Dat gaf mij een goed gevoel en ik hoop ook dat de bezoekers hebben gevoeld dat we onze (die van hen en mij) veiligheid vooropstelde. Want een uitje is natuurlijk waardeloos als je je niet veilig voelt.

Dat voelde ik namelijk tijdens mijn vakantie in eigen land, bij het waddenlopen. De koffie met gebak was een lopend buffet, de inschrijving was in een veel te klein kantoortje, het lopen was met een groep van 40 mensen die soms praktisch bij elkaar op schoot moesten en bij het terugbrengen van de gehuurde schoenen moest ik met die 40 anderen de schoenen afspoelen in een bak van 2 meter. Je doet wat je je kan om het contact te vermijden, je wacht wat langer of rent voor de groep uit, maar af en toe wordt het je heel moeilijk gemaakt.

Ik blijf me verbazen dat er op sommige plekken in Nederland helemaal geen Corona lijkt te bestaan. Of dat nu is bij een workshop is waar alle deelnemers op elkaar gepropt staan, boten vol jongeren op de Braassem of dus bij een groep lopers op de wadden. En ik blijf me verbazen om het commentaar over het opvolgen van simpele regels, of dat nu het dragen van een mondkapje is, jezelf afzonderen als je niet gezond bent of vrijwillig een app installeren. De regels zijn er niet om ons te onderdrukken maar om jou tegen jezelf te beschermen. En dan bedoel ik jou ja: de wakkere ‘woke’ medemens. Ondertussen slaap ik verder, met een mondkapje en een aluminium hoedje op. Baat het niet dan schaadt het niet.

Een klein voordeel: Mijn blokkeerlijst op Facebook en Twitter breidt lekker uit, dus mijn tijdlijn ziet er weer uit waar internet voor bedoeld is: Kattenplaatjes!

Patrick Deters, gelooft in regels, feiten, wetenschap en kan niet zo goed tegen waanzin. Rebels als het kan, braaf als het moet en houdt van lange wandelingen alleen of met zijn vriendin.

Veel…

Veel…

Er zitten 414 stenen in de muur van de buurman. Tenminste, 413 hele en één halve! Het is een raar gezicht eigenlijk, die halve steen. Als je lang genoeg binnen zit ga je over van alles nadenken natuurlijk. Bijvoorbeeld over als ik weer naar buiten mag, ah…. Daar droom ik nu al van. Maar ja, terwijl ik dit schrijf mogen we nog niet naar buiten, dus dat doe ik dan ook braaf niet. Want ik mag dan een grote bek op een podium hebben, in het echt ben ik gewoon een brave burger die luistert. Dus ik zit binnen… en tel.

Mijn 20 plantjes hebben 325 blaadjes. Maar dan tel ik de bloemblaadjes voor het gemak niet allemaal mee. Want laatst heeft mijn vriendin 100 tulpen binnen gehaald en als ik daar dan ook alle bloemblaadjes van ga tellen word ik gek. Alhoewel… ik was tot 534 gekomen, maar toen begonnen de eerste blaadjes uit te vallen. Dus ik weet dan ook niet of ik door mag tellen, niemand heeft mij nog de regels van het spel toegezonden. Dus ik ben toen opnieuw begonnen. Maar bij de 463 vielen er weer blaadjes af en toen heb ik de handdoek in de ring gegooid.

Oh, goed dat ik het zeg, we hebben dus 19 handdoeken, tenminste, dat zijn 5 keukenhanddoeken, 4 sporthanddoeken, 6 douche handdoeken en 3 strandhanddoeken. Dus zijn dat allemaal handdoeken of moet ik daar een andere telling voor bijhouden? Of moet ik een kopje textiel maken, want dan kan ik de daar de vaatdoeken ook onder scharen. Dat zijn er trouwens 5, tenminste 5 die we nog gebruiken en nog wat oudere exemplaren voor als de nood aan de man is. Maar ja, als we textiel doen moet ik daar dan mijn kleding ook bij tellen? Want ik heb 94 kledingstukken (overhemden, broeken, T-shirts, onderbroeken, sokken (die ik maar per paar ben gaan tellen), truien, jassen en colberts. Dus een kopje textiel lijkt me niet heel handig.

Over handig gesproken, ik heb 3 hamers, 5 horloge-schroevendraaiers, een 100-delige schroefbit set met 89 delen, 7 inbussleutels van de Ikea, 54 verschillende huis- of kluisjesleutels (waarvan ik van 48 niet weet waar ze van zijn), 7 paar schoenen die nog oké zijn voor uit of op de tuin, 9 rechter werkhandschoenen en 17 linker werkhandschoenen en 1 functioneel brein. Tenminste, 94% van de tijd.

Patrick Deters, iemand die niet graag binnen zit als het moet. Dol op tellen als hij wil, wandelen als het kan, fietsen als het niet anders kan en in een tuin zitten als het niet langer kan wachten!

Vroeger was alles…

Vroeger was alles…

Je hoort het zo vaak. Vroeger was alles beter! Zeggen meestal de mensen van mijn leeftijd en ouder. Of vroeger was alles slechter. Meestal gezegd door mensen van mijn leeftijd en jonger. Onze perceptie op tijd zal altijd veranderen. Ik moet dan altijd denken aan tekst uit het nummer “Sunscreen” van Baz Luhrmann. “Accepteer bepaalde onwrikbare waarheden, de prijzen zullen stijgen, politici zullen vreemdgaan, ook jij wordt oud, en als je dat bent, fantaseer je dat toen jij jong was de prijzen redelijk waren, politici waren nobel en kinderen respecteerden hun ouderen.”

Vroeger was gewoon vroeger. Iedere tijd heeft zijn eigen goede en kwade dingen. Vroeger kocht ik samen met mijn vader onze eerste computer (tenminste nadat ik zelf al een commodore 64 had gehad natuurlijk). En samen werkten we op die computer. Hij deed de boekhouding van toneel en ik schreef scripties en programma’s. Voor hem was de computer de vervanging van hele grote schriften met cijfers die onoverzichtelijk waren. Ik deed iets waarvoor ik vroeger een typemachine nodig had. En rollen tipp-ex… In de toekomst was alles beter zou je zeggen.

Anderzijds hing er bij ons thuis vroeger altijd een touwtje uit de brievenbus, dag en nacht. Als we buiten aan het spelen waren geweest renden we terug naar huis en als de deur al niet gewoon open stond, konden we aan het touwtje trekken en ging de deur open. Ik kan me ook niet herinneren dat die deur ooit op slot was. De achterdeur stond ook altijd open voor zover ik weet en als er iemand aanbelde was het een vreemd’ling zeker. Later kochten mijn ouders nieuwe deuren en daarmee kregen we nieuwe sloten. Je kon geen draadje meer naar buiten hangen en er kwamen dievenklauwen in de deur. Hoewel we misschien veiliger waren voelde het minder veilig. In de toekomst zou alles slechter worden.

Toch zijn het de verhalen van vroeger waar ik nog steeds van geniet. Zoveel zelfs dat ik in Mei, Juni en Juli in het Ghoybos verhalen van vroeger uit de gemeente ga vertellen in samenwerking met het ghoyhuys. “Vroeger was alles…” gaat het heten. En dan gaat het bijvoorbeeld over het ontstaan van Kaageiland, waarom heet de Galgekade, de Galgekade en wie is die Otto Cornelis van Hemessen nou? En wat ik denk… Vroeger was alles… anders. Gewoon anders.

Patrick Deters, verhalenverteller met ideeën. Houd van kleurrijk vertellen, ouwehoeren (zonder spatie) en spitten in de rijk beschreven geschiedenis van Kaag & Braassem!

 

 

Fragiel

Fragiel

Het is bijzonder hoe je door het gemis van iets kleins helemaal van slag kan zijn. De aanloop voor mijn Oudejaars begon dit jaar bijzonder. Het was 24 december en dan verwacht je heerlijk eten, een biertje, ontspannen avondje kerstfilms kijken en op naar twee dagen van overdadigheid, gezelligheid en Rennies. Maar helaas, dit jaar kreeg ik van de Kerstman: keelpijn! En op zich ben ik wel gewend dat mijn stem me even in de steek laat, maar het kwam toch wel heel slecht uit. Vier avonden later mocht ik namelijk grote groepen mensen toespreken in een voorstelling waarin ik ook regelmatig even boos kon worden.

Het was een vreemde gewaarwording. Het werd voor mij zeer letterlijk een stille kerst. Aan tafel bij het ontbijt weinig zeggen, veel glimlachen, luisteren en veel thee met gember en honing drinken. En dan de hele dag voor de TV hangen of in bed liggen. Maar niets zeggen is niet echt “mijn ding” ben ik achter gekomen. Stil achteroverleunen is fijn, ontspannend, maar na een dag gaat het mij enorm storen. En sterker nog, na 3 dagen ben ik een stuk minder goed te genieten. Dus op derde kerstdag bij de opbouw was ik alweer een beetje aan het kletsen. Maar toen klonk mijn stem wel als… tja, hoe zal ik het zeggen… alsof een stuk schuurpapier omwikkeld met prikkeldraad over mijn stembanden getrokken. En zo voelde het ook!

Met die stem mocht ik dus de oudejaarsvoorstelling avonden in. De eerste avond kon je duidelijk horen dat ik een beetje schor was, de tweede avond had mijn stem het er zwaar mee en de derde avond was ik niet zeker of hij het zou overleven. En daar werd ik wel wat nerveus van. Want ik waardeer mijn stem.

Ik heb een stem gekregen om hem te laten horen. En dat is juist wat ik hoop dat voor ons allen in 2020 is weg gelegd. Dat we een stem mogen hebben en dat we die mogen laten horen. Want zoals ik in de voorstelling ook zei, ik mis onze inwoners stem een beetje. Natuurlijk hebben we kaagenbraassemspreekt.nl, zijn er inspraakavonden en nu de participatie rond de Noordkade. Maar af en toe zou het ook fijn zijn als ik het gevoel heb dat mijn stem gehoord wordt. Als ik straks weer een stem heb natuurlijk!

Patrick Deters, oudejaarscabaretier met een fragiele stem. Houd van oeverloos praten, ouwehoeren (zonder spatie) over alles en nog wat en is af en toe best in staat om te luisteren… even!