Het gaat even niet lekker met mij. Afgelopen jaar was een heftig jaar waarin ik een paar grote verliezen moest meemaken. Moest is een bewuste keuze hier, want ik was er nog niet klaar voor. Voor mij zal 2021 altijd het jaar zijn dat mijn moeder overleed.

Ik wind er geen doekjes om, ik ben een moederskindje. Ik vond mijn vader fantastisch en hoe meer ik terugkijk op mijn leven hoe meer ik zie dat ik heel erg op hem lijk. Hij heeft me veel geleerd en ik weet zeker dat hij het heerlijk vindt dat ik op een podium mijn mening verkondig, voor een volle klas of in een zaal met betrokken inwoners. Mijn vader hield van mooie verhalen, was wars van mensen die niet eerlijk waren, was verdomd grappig, ad-rem en mocht graag de discussie aangaan. Van hem heb ik zijn stronteigenwijs karakter en onmogelijk haar.

Maar toch ben ik zeker een moederskindje. We konden altijd over van alles praten en dat deden we dan ook. Dagelijks na het overlijden van mijn vader! Even een belletje om te horen of alles goed was, soms nog geen 5 minuten, soms anderhalf uur lang. Even klagen, mooie gebeurtenissen vertellen of de dag doornemen. En als ik dan eens 2 dagen vergat te bellen door drukte, het eerste wat ze zei “Oh, je bent nog niet dood. Ik begon me al zorgen te maken.” Stond je weer mooi op je plek. Was je weer dat kleine mannetje dat een telefonisch draaitje om de oortjes kreeg. Van haar heb ik haar stronteigenwijs karakter en een onmiskenbare onderkin.

Natuurlijk ben ik niet alleen hierin. Bij Allerheiligen stond ik dit jaar op een vol, donker kerkhof, in warmte en liefde omringt door veel mensen die dit jaar hetzelfde hebben meegemaakt. Samen, maar allemaal met ons eigen individuele verdriet. En dat vond ik mooi. Want dat lijken we in deze tijden van tegenstanden te vergeten: We staan niet tegen elkaar, we staan met elkaar.

Daarom stap ik ook dit Oudjaar weer het podium met mijn mening. Niet om mensen tot de enkels af te fikken, maar voornamelijk om de spiegel voor te houden. Wat doen we nu? Wat doen we als gemeente, als politiek, als gemeenschap. Ik draag de spiegel wel, maar jullie moeten erin kijken… samen met elkaar.

Patrick Deters, een moderne Tijl Uilenspiegel, een wat oudere Dik Trom en een onverbeterlijke gelovige in het mooie in de mensheid. Maar dan een beetje achterdochtig!