Archief van
Categorie: Hier!

Geen kruid tegen gewassen!

Geen kruid tegen gewassen!

Als jullie dit lezen is de zomervakantie nog een vage herinnering, maar als ik dit schrijf is het 36 graden en probeer ik naarstig wat koelte te vinden in de tuin. En dat is dus onder een boom, op het gras, met een lendendoek om en met voeten in een bakje met water. Charmanter dan dat wordt het helaas niet en als je visueel bent ingesteld… veel succes met vanavond rustig in slaap vallen.

Maar die tuin wordt steeds belangrijker voor mij, om rust te vinden in het leven. Tenminste, voor zover de tuin mij dat toestaat. Want met hitte, water, hitte, water, hitte en nog meer water schiet alles de grond uit. Sommige planten gewenst, sommige een beetje ongewenst en een enkele zeer ongewenst. Mijn haren gaan recht overeind staan van Haagwinde en Heermoes, oftewel de pispotjes en de kattenstaarten. Al begrijp ik dat je van die laatste nog thee kan trekken, de plant versie dan!

Maar naast het schoffelen, onkruid plukken, moesvelden spitten, onkruid plukken, frezen, bomen snoeien, onkruid plukken en kippen verzorgen is de tuin wel een mooie plek om te vertoeven. Samen met wat vrienden, met een koel glas bier of longdrinkglas fris, grote verhalen vertellen terwijl je uitkijkt op al het harde werk wat je al gedaan hebt en wat er nog in het verschiet ligt. Met een mooie tuin ben je nooit klaar!

Natuurlijk kan je die tuin gewoon vol leggen met tegels (en waarom zou je dan niet gewoon voor groen asfalt kiezen), maar dat helpt natuurlijk niet op een mooie, warme dag. Je brandt je voeten als je eroverheen loopt, het geeft geen verkoeling en tijdens de verkoelende regenbui na afloop spoelt alles wat de natuur te bieden heeft gewoon weg. Maar je hoeft er ook geen onkruid te plukken.

Ik moet vaak denken aan de uitspraak “Je krijgt eruit wat je erin stopt” en ik denk dat dat waar is voor huizen, tuinen, vriendschappen, werk en politiek. En terwijl ik mijn tenen even afdroog en met mijn blote voeten in het gras rust kijk ik naar de wilgen die me aanstaren vanaf de rand van de tuin. Even geniet ik, tot ik tussen de bladeren ineens een wit bloemetje ziet, zo’n klein pispotje! En ik weet wat me te doen staat… morgen! Uiterlijk overmorgen.

Patrick Deters, bezitter van een botanische tuin met een kruid-uitdaging. En, als het hem uitkomt, uitzonderlijk droge tenen na het douchen.

Fotografie: Hanneke Vissers Fotografie

Kunst & Cultuur

Kunst & Cultuur

Ik word altijd een beetje nerveus als mensen het hebben over Kunst & Cultuur. Het klinkt altijd wat “verheven”. Als ik het hoor denk ik aan notabelen, van voorbij 40, die met een glas rode wijn op chaise longue banken achteroverleunen omringt door wandgrote schilderijen, van zowel vooraanstaande adel en aquarellen van wonderschone tuinen, luisterend naar een klein kamerorkest dat, met viool, cello en klavecimbel, begeleiding biedt aan twee dansers in witte maillots die door middel van interpretatieve dans beeld geven aan hun gevoel op de gemaakte muziek.

Maar dat is het natuurlijk niet. Onze gemeente bruist van de kunst & cultuur. We hebben mensen die dagelijks ontspannen achter een schildersezel, pottenbakkersschijven of een stuk speksteen gaan zitten om bijzondere dingen te maken. Soms is het mooi, soms is het intrigerend en soms met een stevig boodschap. Maar altijd stoppen we iets van onszelf erin. Of wekelijks staan er grote groepen mensen gefocust te kijken naar een dirigent, instructeur, coach of regisseur om hun eigen kunnen te verbeteren of de mogelijk aangrijpen om mensen te laten genieten.

En dan nog de discussie tussen Kunst met een grote K en kunst met een kleine k. Wat is Kunst en wat is kunst. Veelal is de kleine k een knipoog naar de kleinkunst, theatervormen zoals cabaret, het luisterlied of de musical. Ik ben dol op de kleinkunst, mogelijk is dat waarom ik als ik hoor over Kunst & Cultuur me het gelijk heel elitair voorstel. Dat strijkt mij gelijk weer tegen de haren in. Niet dat dat uitmaakt, maar het verklaart wel waarom ik zoveel moeite had met het begin van deze column.

Want wat kan ik nou vertellen over de notabelen, schilderijen en interpretatieve dans? Niets! Echt helemaal niets. Behalve misschien dat ze bestaan, het zijn geen mythes of fabels, ze bestaan. En er zijn grote fans van zeker de laatste twee met hun eigen musea en festivals, maar ik weet er gewoon niets van.

Ik ben een simpel mens dat geniet van de (amateur)kunst in de onze gemeente. Of dat nu is van een 100 jarige toneelvereniging die een eigen lokaal stuk maakt, een grote groep lokale creatievelingen die een kunst wandel route organiseert, een mondige oudejaarsconferencier of een gek die in een bos of aan het water verhalen vertelt over de geschiedenis van onze gemeente. Over dat laatste gesproken, ben u er weer bij? Ik wel, zei de gek!

Patrick Deters, fotograaf, toneelspeler, oudejaarsconferencier, verhalenverteller die net gek genoeg is. In bezit van een vrije agenda, een zak verhalen en www.vroegerwasalles.nl.

Fotografie: Hanneke Vissers Fotografie

50 jaren jong

50 jaren jong

Hoe ironisch is het dat ik iets mag schrijven in de Hier! aflevering die gaat over sport en bewegen. Ik heb niets met sport en ik heb weinig met bewegen. Iedereen die me wel eens heeft gezien die weet dat ik niet van het sporten en/of bewegen ben.

Dat is niet helemaal waar, ik beweeg wel en ik sport wel voor mijn gezondheid, maar om nu te zeggen dat mijn passie is, nee, sorry! Het spelen in een voorstelling, daar ligt mijn passie, het vertellen van verhalen aan een publiek, dat geeft me energie. En zelf aan het bewegen of sporten gaan, het geeft me achteraf wel energie, maar eraan te beginnen is uitdagend.

Ik had zo’n horloge wat je hartslag vertelde als je je vinger erop legde. Een vriend nodigde me uit in 2008 om mee te gaan naar de finale Nederland – Frankrijk in de kantine van de voetbalvereniging. Er was mij bier beloofd, dus ik ga mee. Tijdens de wedstrijd ziet één van de supporters mijn horloge en riep “Oh, mag ik mijn hartslag zien”. Maar natuurlijk, ik geef hem mijn pols en hij legt zijn vinger op de display en na een paar seconden verschijnt er een “150” in de display. Hij ging op in het spel en vond het klaarblijkelijk enorm spannend. Een aantal van zijn vrienden wilde ook gelijk en iedereen kwam tussen de 140-170 uit, al naar gelang de kansen van Nederland groter of kleiner werden.

Daarna dacht ik zelf ook even te kijken… “70” zei de display. Blijkbaar ligt mijn passie ook niet bij sport kijken. Anderzijds heb ik er wel enorm veel respect voor. Want als ik iemand zie hardlopen, voetballen, zwemmen, surfen of basketballen heb ik respect voor de prestatie die iemand levert. En ik vind het knap van de eerste die over de streep komt omdat die gewonnen heeft, maar ik vind het misschien nog wel knapper van de laatste die over de streep komt omdat die volgehouden heeft. Dat zou ik ook wel willen. Volhouden.

En daar komt de aap uit de mouw! Ik sta regelmatig in de ochtend voor zo’n langgerekte spiegel en dan zie ik daar niet langer, zoals Thomas Acda het noemde, een jonge god die wel een biertje lust. Maar een grijzende man van 50 jaren jong met een stevig buikje. Die zich voorneemt morgen weer te gaan sporten. Uiterlijk overmorgen!

Patrick Deters, heeft een mening over alles, maar slechts van weinig weet. In bezit van een buikje, hardloopschoenen, zweetbandjes en love-handles.

Foto: Hanneke Vissers Fotografie

Verkiezen 2022

Verkiezen 2022

Jazeker, het is weer zover. Maar waar moet je op stemmen? Goede vraag, want de posters en de gemeentelijke stemwijzer zijn afgeschaft door onze wijze gemeenteraad. Maar de verkiezingen van 2022 staan voor de boeg en natuurlijk is het dan belangrijk om de verkiezingsprogramma’s te lezen en te bewaren (want dit beloven ze voor de komende 4 jaar, fijn om er nog eens op terug te kunnen komen). Bijgaand vind je de vijf verkiezingsprogramma’s en nog een stemadvies van mij:

GA STEMMEN!

Want zonder stem, kan je ook niets zeggen de komende vier jaar natuurlijk. Weet je nog niet waarop je wilt stemmen: https://mijnstem.nl/ 

Verkiezingsprogramma’s (op alfabetische volgorde)

Lijstrekkers/fractievoorzitters aan het woord bij Studio Kaag & Braassem:

Op 12 maart is er bij Studio Kaag & Braassem ook een lijsttrekkersdebat wat je live kan luisteren of terugluisteren (eerst uur / tweede uur).

Zorg dat je je laat informeren voordat je kiest, maar stem in ieder geval! Dat is de kracht van een democratie.

Simpel

Simpel

Mijn 2022 doel is om een voorlees kinderboek te schrijven. Met een eigen verhaal en eigen illustraties. Dus de afgelopen weken was ik volop bezig het tekenprogramma te doorgronden en hard bezig om te tekenen en schetsen. En ik moet natuurlijk een verhaal schrijven.

En dat laatste klinkt makkelijker dan dat ik eerst gedacht had, want een beetje kinderboek heeft maar 750 woorden. In die 750 woorden moet je een volledig verhaal vertellen van kop tot staart. Maar dat is zo simpel nog niet.

Floris schreef vorig jaar in een open brief dat de stukken voor de raad eenvoudiger en beter leesbaar moesten zijn. Een mooie gedachte, in daar drie pagina’s en 1917 woorden. Dat was een beetje een contradictio in terminis: een tegenstrijdigheid in verhaal en boodschap. Want hoe wil je enerzijds een goed geïnformeerde raad als je ze stukken voorschotelt die in Jip en Janneke taal met mooie plaatjes en grafieken zijn geformuleerd.

Volgens mij is dat de heilige graal van de politiek. Hoe maken we complexe onderwerpen zoals huisvesting, klimaat, ICT, etc op een toegankelijke manier inzichtelijk voor zowel de raad, geïnteresseerde inwoners en mensen die het een keertje teruglezen in een krant, op facebook of in een magazine als Hier!? Het is een beetje alsof je Albert Einstein vraagt om zijn relativiteitstheorie uit te leggen aan een gemengde groep van wetenschappers en kleuters! Dan laat ik aan jou over tot welke groep jij je geroepen voelt. Voor mij is het heel duidelijk, over het onderwerp van de relativiteitstheorie behoor ik tot de kleuters!

In mijn oudejaarsvoorstelling probeer ik altijd de mix te vinden tussen enerzijds de inhoud (op basis van alle openbare bronnen die ik kan vinden) en anderzijds toegankelijk voor iedereen. En ik kan het dan gelukkig afronden met een grapje of grolletje, met een vleugje van verontwaardiging. Maar ik hoef dan ook niet een hele avond te studeren op een complexe tekst, gevolgd door een overleg in de fractie, zaken uitleggen aan de toehorende collega’s en wethouders en vervolgens in de raadsvergadering daar de slimme vragen over stellen. Ik? Ik lees het graag compact samengevat in een artikel in de krant en een toegankelijk stuk op de gemeentewebsite (als ze het kunnen uploaden).

Dus vandaar mijn uitdaging voor dit jaar, een verhaal van kop tot staart schrijven in 750 woorden! Best een uitdaging, zeker als je weet dat deze column al 400 woorden is!

Patrick Deters, vermoeide oudejaarsconferencier, beginnend kinderboekenauteur en enthousiaste luis in de pels en speler van politieke bullshit bingo!

Fotografie: Hanneke Vissers Fotografie

Het gaat even niet lekker met mij

Het gaat even niet lekker met mij

Het gaat even niet lekker met mij. Afgelopen jaar was een heftig jaar waarin ik een paar grote verliezen moest meemaken. Moest is een bewuste keuze hier, want ik was er nog niet klaar voor. Voor mij zal 2021 altijd het jaar zijn dat mijn moeder overleed.

Ik wind er geen doekjes om, ik ben een moederskindje. Ik vond mijn vader fantastisch en hoe meer ik terugkijk op mijn leven hoe meer ik zie dat ik heel erg op hem lijk. Hij heeft me veel geleerd en ik weet zeker dat hij het heerlijk vindt dat ik op een podium mijn mening verkondig, voor een volle klas of in een zaal met betrokken inwoners. Mijn vader hield van mooie verhalen, was wars van mensen die niet eerlijk waren, was verdomd grappig, ad-rem en mocht graag de discussie aangaan. Van hem heb ik zijn stronteigenwijs karakter en onmogelijk haar.

Maar toch ben ik zeker een moederskindje. We konden altijd over van alles praten en dat deden we dan ook. Dagelijks na het overlijden van mijn vader! Even een belletje om te horen of alles goed was, soms nog geen 5 minuten, soms anderhalf uur lang. Even klagen, mooie gebeurtenissen vertellen of de dag doornemen. En als ik dan eens 2 dagen vergat te bellen door drukte, het eerste wat ze zei “Oh, je bent nog niet dood. Ik begon me al zorgen te maken.” Stond je weer mooi op je plek. Was je weer dat kleine mannetje dat een telefonisch draaitje om de oortjes kreeg. Van haar heb ik haar stronteigenwijs karakter en een onmiskenbare onderkin.

Natuurlijk ben ik niet alleen hierin. Bij Allerheiligen stond ik dit jaar op een vol, donker kerkhof, in warmte en liefde omringt door veel mensen die dit jaar hetzelfde hebben meegemaakt. Samen, maar allemaal met ons eigen individuele verdriet. En dat vond ik mooi. Want dat lijken we in deze tijden van tegenstanden te vergeten: We staan niet tegen elkaar, we staan met elkaar.

Daarom stap ik ook dit Oudjaar weer het podium met mijn mening. Niet om mensen tot de enkels af te fikken, maar voornamelijk om de spiegel voor te houden. Wat doen we nu? Wat doen we als gemeente, als politiek, als gemeenschap. Ik draag de spiegel wel, maar jullie moeten erin kijken… samen met elkaar.

Patrick Deters, een moderne Tijl Uilenspiegel, een wat oudere Dik Trom en een onverbeterlijke gelovige in het mooie in de mensheid. Maar dan een beetje achterdochtig!

Buikje

Buikje

Ieder jaar heb ik wel een paar momenten dat mijn buik me in de weg zit, figuurlijk of letterlijk. Ik stond laatst weer eens in de spiegel te kijken en ik denk dat ik een peervorm ben met een kleine muffinactie rond het zwembandje. Ben ik daar tevreden mee? Nee, er mag wel wat af. En de slimste manier is goed nadenken over wat ik in dat buikje gooi.

In de politiek is het niet heel veel anders. Wat je erin stopt bepaald heel erg uit wat je eruit krijgt. Ik vond dit jaar het hele Regionale Energie Strategie debacle een mooi voorbeeld.

In januari was er een oproep vanuit de gemeente of mensen mee wilden denken over de toekomst van onze energiehuishouding in de gemeente en provincie. Ik heb meegekeken bij de helaas slecht bezochte bijeenkomsten. Wel waren er goede gesprekken over oplossingen en de vele zorgen die er leefden. O.a. over waar we de windmolens en zonneparken (dat zijn de enige oplossingen die we in 9 jaar kunnen bouwen) moeten plaatsen. Ook over de keuzes tussen wind- en zonenergie, want voor iedere windmolen die je schrapt moet je 28.000 (een oppervlakte van 46200 m2 oftewel 9 voetbalvelden) zonnepanelen plaatsen. In onze regio moeten we 1,03 Terawattuur extra energie gaan opwekken. Eén windmolen levert 6,5 miljoen kWh per jaar, dus daar hebben we er 160 van nodig. Eén zonnepaneel levert daarintegen 300 KWh, dan hebben we er ruim 3,333 miljoen van nodig, 1100 voetbalvelden (5,5 km2).

Na de gesprekken met raad, ambtenaren en die paar inwoners kwam er een RES voorstel naar de raad en er waren op een aantal plekken in onze gemeente windmolen zoekgebieden ingetekend. En het volk kwam in opstand, want dat willen we niet. Er kwamen ineens acht petities (voor bijna ieder dorp één) om windmolens tegen te houden. Tegelijk begonnen ook de politieke partijen, die eerst allemaal voor waren, te draaien, want volgend jaar zijn er verkiezingen. Dus in 2021 moeten ze het volk, het gepeupel, tevreden houden. Als kleine windmolentjes waren ze al hun eigen input vergeten en bliezen ze tegen de nare plannen, waar ze eerst nog voor waren.

Wat je erin stopt komt er ook weer uit. En af en toe heb je een Rennie nodig, al was het maar om van het opgeblazen gevoel af te komen. Ondertussen pak ik nog een muffin.

Patrick Deters, oudejaarsconferencier met een betrokken uitgesproken mening, buikje en goede voornemens. En voorstander van een leefbare wereld voor neefjes en nichtjes.

Veilig gesprek

Veilig gesprek

“Kijk uit wat je zegt hoor, want anders hoor je het weer terug in de Oudejaarsconference!” In de afgelopen maanden heb ik het nu een 5-6 keer gehoord. En ik vind het enerzijds niet erg natuurlijk, ik kies er tenslotte zelf voor om met mijn grote bek op een podium te gaan staan. Anderzijds vind ik het jammer, want ik probeer tijdens de Oudejaars geen onderwerpen te vertellen waar ik persoonlijk over gehoord heb, maar de verhalen die iedereen heeft kunnen lezen in de media.

Het zou raar zijn als ik in mijn oudejaarsconference verhalen vertel die ik gehoord heb. Dan ben ik aan het roddelen. Dat is niet de bedoeling is van de conference, dat kunnen jullie prima zelf. Ik zie mezelf meer als een Tijl Uilenspiegel en probeer die spiegel voor te houden aan de gemeenschap en de politiek.

Maar ik vraag me af of mensen nu echt op hun woorden letten als ze tegen me praten. “Want dat is toch die gozert van Deters, die gozert die denkt grappig te zijn met zijn woedeaanvalletjes op het podium? Daar mot je niks tegen zeggen, want dan gaat hij dat met die grote muil op een podium staan brullen!” En ja, als je wethouder bent en je maakt een raar filmpje, of je bent een wethouder van participatie die niet participeert of je bent een politieke partij die in het jaar voor de verkiezen meer draait dan een windhaan met evenwichtsproblemen, dan is er inderdaad grote kans dat ik dat met “die grote muil” op een podium gaat staan brullen. Maar als jij met mij praat als mens tot mens dan ben ik gewoon oprecht geïnteresseerd in hoe het met je gaat en waarom je doet wat je doet. Maar voor de voorstelling ben ik gewoon een populist!

Want dat is een Oudejaarsconference of een column natuurlijk ook een beetje. Ik kan heel genuanceerd gaan vertellen over alle verschillende kanten van een complex probleem, maar ja, ik ben ook gewoon een populist die gaat voor een opvallende soundbyte! Als ik moet kiezen tussen “natuurlijk zijn er heel veel meningen in het debat” of “als hij niet meegestemd heeft vreet ik me lul op”, dan gok ik dat ik toch uit die twee uit mijn “grote muil” laat komen. En ja, dan krijg je af en toe een appje met de vraag hoe ik mijn “lul gebakken wil hebben”!

Patrick Deters, enthousiaste azijnpisser, zoetgevooisde podcaster en beeldende verhalenverteller. Online via www.vroegerwasalles.nl en in het echt gewoon op straat of op een toilet!

Jubileum

Jubileum

Jazeker, het is weer zover! De slingers kunnen uit, strooi de confetti maar rond, knal met de champagne en bouw een feestje! We hebben een jubileum. De “Hier!” bestaat nu 10 jaar en dat mogen we vieren. Leuk toch! En of ik daar dan iets over wil schrijven… goede vraag!

Eigenlijk werkt het niet zo, ik schrijf over wat er in mijn hoofd zit. Net als dat ik een voorstelling schrijf, ongeacht of dat een voorstelling over de geschiedenis van onze mooie gemeente of de oudejaarsconference. Ik lees heel veel, dat zit een tijd in mijn hoofd en uiteindelijk komt dat op papier.

Maar 10 jaar, mooie prestatie. Was het een huwelijk geweest was het een tinnen huwelijk. Tsja, een “mooi zilverachtig metaal dat heel buigzaam is, bestand tegen zee- en kraanwater, maar gaat een reactie aan met zuren”. Ah, waarschijnlijk dat zo’n azijnpisser als ik er prima bij past, blijkbaar reageren wij goed op elkaar.

Toch wel mooi hoe we als mensen steeds in staat zijn om de mooie dingen te vieren. Als trouwambtenaar vind ik dat ook zo tof om te zien, mensen die al 10 of 15 jaar bij elkaar zijn, genieten van elkaar, hun leven volgens mij prima op de rit hebben en dan toch besluiten om te trouwen. Enerzijds meestal omdat ze dingen voor elkaar willen regelen, anderzijds omdat ze het fantastisch vinden om er een feestje van te maken. Of de toneelvereniging St. Theodulfus waar ik trots lid van ben die in 1923 is opgericht. Straks dus 100 jaar bestaat en 95 jaar toneel heeft gespeeld (je mag raden waar het gat van 5 jaar is ontstaan). Dan zie je jonge mensen die vol passie met elkaar de schouders eronder zetten om een fantastisch feest te gaan bouwen om te vieren dat toen de vereniging begon hun ouders niet eens geboren waren, misschien zelf hun grootouders nog niet.

Ikzelf ga mijn tweejarig jubileum tegemoet van een zomer met Vroeger was Alles, de verhalen over de rijke geschiedenis van de gemeente Kaag & Braassem (ook nog maar een jong huwelijk van 12,5 jaar eind juni, dus dat is koper). Tweejarig is papier. Dat is fijn, daar krijgen we straks in september een nieuwe bak voor van diezelfde koperen gemeente.

En dit jaar bestaat “Hier!” dus 10 jaar, een mooie prestatie. Namens de azijnpisser een heel fijn jubileum gewenst! Ik wacht de chemische reactie wel af!

Patrick Deters, enthousiaste azijnpisser, zoetgevooisde podcaster en beeldende verhalenverteller. Online via www.vroegerwasalles.nl en in het echt gewoon op straat of op een toilet!

Ondernemend

Ondernemend

Het is altijd mooi om te zien als iemand onderneemt. Met ondernemen bedoel ik niet alleen een bedrijf beginnen, ondernemen is in actie komen. Ik weet het, als je mij bekijkt kan menigeen het zich niet voorstellen dat ik in actie kom. Want hoewel ik ieder jaar met een grote bek op het podium sta af te geven op de politiek, ben ik de rest van het jaar een betrokken en nieuwsgierige inwoner.

Begin dit jaar deelden een paar wethouders een tekst dat ze vonden dat er te veel gemopperd werd. “Altijd mopperen op de politiek. En als iemand dan desondanks z’n nek uitsteekt en de politiek in gaat, daar dan op gaan mopperen.” Dat werd gekoppeld aan dat je als inwoner maar eens verantwoordelijkheid moest nemen, je aanmelden bij een politieke partij en zelf mee besluiten. Daar ben ik het nog steeds niet mee eens. Laat ik specifiek zijn, ik wil niet bij een politieke partij. Bij alle stemwijzers kom ik niet hoger dan 55% voor de idealen van één partij, ik ben een twijfelaar.

Ik vind het bewonderingswaardig als mensen zich aansluiten bij een politieke partij, actief deelnemen aan het overleg en participeren in de besluitvorming. Maar dat hoeft niet vanuit een politieke partij te komen toch? Als ik op een podium een grote bek heb en boos word ben ik ook betrokken. Dat en bovendien is het heerlijk om kneiterhard tekeer te gaan. Dat is ook weer waar, die grote bek moet ik ergens kwijt!

Ik hou van onze gemeente en dan bedoel ik niet de politieke partijen of de ambtenaren, maar ik hou van het collectief aan mensen dat hier onderneemt. Of ze nu een berenspeurtocht opzetten, keien gaan beschilderen om wandelaars te inspireren, foto’s nemen van de mooiste plekjes in de gemeente of verhalen vertellen over het verleden. Of omdat je de mooiste kazen, bloemen, wijnen, bieren, telefoons of vlees wilt verkopen. We zijn allemaal ondernemers en we zijn allemaal betrokken!

Ook zijn we allemaal verantwoordelijk. Iedere 4 jaar mogen we kiezen voor de sturing van ons land, onze gemeente, ons waterschap en onze provincie. Dan nemen we dus de verantwoordelijkheid voor de keuzes die gemaakt worden. En als daar om gevraagd wordt dan proberen we zo snel mogelijk te participeren als het kan. Gevraagd via Kaagenbraassemspreekt.nl of ongevraagd tijdens een oudejaarsconference. Laat ik dan daar verantwoordelijk voor zijn.

Patrick Deters, verhalenverteller, bijlezer over de gemeente en politiek, zelf politiek actief zonder in de politiek te gaan en in afwachting van een belletje van de gemeente of hij burgemeester wil worden!